ฉันจึงเข้าใจ

ฉันจึงเข้าใจ (จากใจคนพันธุ์ MaD 3/2009)

ณ ที่ซึ่งสายน้ำหลากไหลขึ้นลงตามเส้นทางแห่งดวงจันทร์.. ใบไม้เขียวขจีประหนึ่งผิวมรกต.. อณูแห่งความสมบูรณ์ของพืชพันธุ์โชยพัดแฝงมากับสายลมหนาว.. เรือหัวโทงจอดเทียบท่าโยกย้ายเบาๆ ตามแรงขึ้นลงของคลื่นน้ำในคลองอันสงบ และสุขุม.. ฝูงปลาแหวกว่ายอย่างเริงร่าในผิวน้ำ สายลมพัดโชยให้ปลายยอดหญ้าทะเลซึ่งขึ้นแซมต้นพังการิมคลองเอนไหว.. ความสงบซ่อนเร้นอยู่ภายใต้ผิวเปลือกอันเปราะบางของความขัดแย้งอย่างสุขุม... ผมเห็นสิ่งนั้นขณะก้าวย่างอยู่บนทางเดินแห่งวิถีของความเรียบง่าย...
ความสงบอยู่ไหน? คำถามเช่นนี้เกิดขึ้นบ่อยครั้งท่ามกลางความโกลาหลแห่งสังคมของการผลิตและความนิยมการบริโภคอย่างเกินเหตุ.. และเราก็ไม่เคยพบเจอกับคำตอบนี้เสียที แม้บางครั้งต้องแลกมาด้วยสิ่งมีค่ามากมาย ความเหนื่อยล้าอิดโรย และการต้องยืนหยัดต่อสู้.. บางคนเคยต้องสู้ด้วยชีวิต เกือบต้องแลกทุกอย่าง.. แต่สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้ อาจด้วยความอ่อนล้าหรือเหตุผลอื่นๆ ซึ่งมิอาจนำพาให้พบเจอกับคำตอบดังกล่าว..
บางคนอาจมีเวลาทบทวนถึงเหตุผลของการเป็นอยู่ แล้วดำเนินชีวิตตัวเองให้สอดคล้องกับสรรพสิ่งอื่นๆ อย่างเรียบง่าย แต่ก็มิอาจพบเจอความสงบได้อย่างถาวร เพราะขอบเขตแห่งสังคมมันกินพื้นที่กว้างใหญ่เกินใครคนใดคนหนึ่งจะสามารถปล่อยชีวิตตัวเองให้ไหลรินดั่งสายน้ำได้...
ความวุ่นวายในสังคมเกิดขึ้นที่ไหน? คงไม่ใช่จากเสียงท่อไอเสียรถยนต์ที่ขับเคลื่อนไปมา, เสียงบิดคันเร่งจักรยานยนต์อย่างเมามันของเหล่าสิงห์นักบิดบนถนนคอนกรีต, ตัวเลขของดัชนีวัดค่าต่างๆ ที่ขึ้นลงเร็วเสียยิ่งกว่าการเต้นของหัวใจคนเรา.. และก็คงไม่ใช่จากการเคลื่อนย้ายอย่างแข็งขันของขบวนสินค้าจากแหล่งผลิตสู่ความต้องการบริโภคเช่นกัน.. เหล่านั้นเสมือนผลซึ่งมีเหตุก่อให้เกิดขึ้น จากอำนาจเล็กๆที่ซ่อนเร้นอย่างสุขุมภายใต้เลือดเนื้อ.. และมันก็ย่อมเกิดขึ้นกับสังคม ในเมื่อสังคมคือการรวมตัวของผู้คนซึ่งมีความอยากเช่นกัน..
ผมจึงรู้สึกว่าอำนาจในการสร้างความวุ่นวายเป็นอำนาจเดียวกันที่จะสามารถนำพาให้เราพบเจอกับความสงบได้..............

ต้องขออภัยหากการรับสารในครั้งนี้ล่าช้ากว่ากำหนด.. วารสารรายวันเวลาที่เหมาะสมย่อมต้องอยู่เหนือกฎเกณฑ์หรือกรอบใดๆทั้งสิ้น แต่ทางเราก็จำต้องพยายามรักษาวินัยและความรับผิดชอบในการสร้างสรรค์สาระเช่นนี้ให้คงอยู่อยู่เสมอ แม้อาจจะต้องล่าช้าเสียบ้าง แต่มันก็ไม่ได้มีเหตุผลใดๆ ที่จะต้องทำให้การร่วมสร้างสรรค์ต้องรีบเร่งเฉกเช่นการสนองตอบความต้องการบริโภคอย่างบ้าคลั่ง.. เราไม่ได้ผลิตสินค้า หากแต่ทุกๆ กระบวนการคือการสร้างฝันเล็กๆ ให้ซึมซาบอยู่บนวิถีแห่งความเป็นจริง..
วาระ 5 ปี แห่งดาหลานำพาความปิติและยินดียิ่งสำหรับผองเรา ปีใหม่ๆ และวันเวลาใหม่ๆ ก็เช่นเดียวกัน มันจะนำพาแต่ความสุข และความน่ายินดีเสมอ หากเป็นความต้องการร่วมของสังคมเรา.. บุคคลทั้งหมดที่เขียนหรือถ่ายทอดความรู้สึกและทัศนคติของพวกเขาลงในวารสารฉบับนี้ย่อมรู้สึกได้ดี และยังคงมุ่งมั่นอยู่ในวิถีเช่นนี้...

ขอให้ประสบสุขกันถ้วนหน้า...
อินทรธนู