เรื่องสั้น คนคอย

โรงเรียนใกล้เปิดเทอมแล้ว.. ฉันแค่ไม่อยากให้ลีน่าต้องน้อยหน้าใคร ลูกเราต้องมีโอกาสสวมชุดนักเรียนใหม่บ้าง.. ฉันคิดเห็นแค่นี้เอง ไม่นึกเลยว่าบังจะเคืองถึงเพียงนี้..

บังไม่รอฉัน.. แค่เก็บเสบียงกรังบางส่วนใส่เรือออกไปพร้อมกับลูกน้องอีกสอง น้ำในคลองยังขึ้นไม่เต็มที่ พยายามเร่งขนสัมภาระอีกส่วนหนึ่งตามมา พอถึงท่าเรือ ก็เห็นเรือบังออกไปไกลมากแล้ว.. ฉันไม่เข้าใจบังเลยสิ้นดี..

ฉันกับบังหรนแต่งงานกันมาเกือบสิบปี ก่อร่างสร้างครอบครัวมาด้วยการออกทะเลลากอวนปลาทราย งานมันทรหดน่าดู ไหนจะต้องพาเรือแหวกเกลียวคลื่น ลม ท้องฟ้าที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ไหนต้องเสาะหาแหล่งปลาชุม.. งานมันหนักและเสี่ยงเหลือเกิน บังเองก็ไม่เคยย่อท้อ ไม่เคยเกี่ยงเลยสักครั้งที่จะลุกขึ้นพาตัวเองออกผจญทะเลใหญ่ ก่อนเราจะมีลีน่าเป็นลูกสาวคนแรก ฉันเองต้องออกทะเลกับบังอยู่ทุกครั้ง จนเดี๋ยวนี้ทั้งดูแลลูกสาวและงานบ้าน ฉันเลยต้องอยู่เป็นแม่บ้าน ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของบังและลูกน้อง

ทุกครั้งก่อนบังจะออกเดินทางในตอนเที่ยงคืนซึ่งน้ำในคลองจะขึ้นจนล้นตลิ่ง พอให้การเดินเรือสะดวก ฉันจะปล่อยให้บังและลูกน้องนอนพักเอาแรงเต็มที่ตั้งแต่เย็น ที่เหลือเป็นหน้าที่ฉันคนเดียวที่จะต้องจัดเตรียมข้าวของ เสบียงกรัง จัดห้องเก๋งเรือ วิดน้ำเรือ ทั้งหาซื้อน้ำมันมาเตรียมความพร้อมไว้.. รอจนถึงเวลา ก็จะปลุกบังและลูกน้องให้เตรียมออกเรือ.. เป็นเช่นนี้เสมอ เราช่วยกันทำงานอย่างแข็งขัน..

ถึงครั้งนี้ฉันไม่รู้หรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับบัง หรือฉัน.. เมื่อเช้าของวันที่บังจะเริ่มออกเรือ เราถกเถียงกันเรื่องการใช้เงิน.. บังยังไม่อยากให้ฉันใช้เงินในส่วนที่ไม่จำเป็นมากนัก ทั้งภาระเรื่องซ่อมแซมบ้านและค่าเช่าเรือยังหนักโข เราต้องเร่งเก็บเงินชำระเสีย..แต่ฉันเองก็มีเหตุผลเช่นกันหรอก..

ปีนี้ลีน่าขึ้น ป. สามแล้ว อย่างน้อยแกก็ต้องมีโอกาสสวมชุดนักเรียนใหม่ได้แล้ว.. ฉันไม่อยากให้ลูกต้องน้อยหน้าใคร.. ลูกเราสวมชุดนักเรียนเก่าเกินไป สีเริ่มหมองแล้ว เปิดเทอมใหม่เช่นนี้ลูกเราคงดีใจที่ได้สวมชุดใหม่..

แต่บังหรนกลับไม่เห็นด้วย.. บังบอกเรายืดเวลาซื้อชุดใหม่ให้ลีน่าไปอีกหน่อย ค่าเช่าเรือที่ต้องสะสางกับเถ้าแก่มันใกล้กำหนดเข้ามาเต็มที รอบที่แล้วเราก็ให้ไม่ครบจำนวน ครั้งนี้จำเป็นต้องให้ตามอัตราแถมยังต้องเพิ่มเติมสำหรับงวดที่แล้วอีกจำนวนหนึ่ง.. ฉันเองก็เข้าใจบังอยู่หรอก..

ฉันอาจจะผิดเองแหล่ะที่ไม่ยอมปรึกษาบังก่อน..

ถึงวันนี้ ปาเข้าไปสิบห้าวันแล้ว.. บังหรนก็ยังไม่กลับ..

ฉันไม่รู้หรอกว่าเป็นตายร้ายดีเช่นไร.. ปกติป่านนี้น่าจะกลับเข้ามาแล้ว เที่ยวนี้บังหรนออกไปนาน กำหนดกลับสามวันที่แล้ว ถึงวันนี้ยังไม่เห็นวี่แวว..

ฉันตั้งหน้าตั้งตาคอยบังอยู่ทุกวี่วัน บางวันแทบไม่เป็นอันทำอะไร ใจมันพะวงเรื่องบังอยู่ตลอด บังน่าจะกลับเข้ามาตั้งนานแล้ว ฉันไม่อยากคาดเดาเอาเองถึงเรื่องชะตากรรม ในใจครุ่นคิดเสมอว่าบังต้องกลับ ไม่วันนี้ ก็วันพรุ่ง..

เรือหลายลำกลับเข้าเทียบท่า พร้อมปูปลามากมาย ฉันก็หวังว่าเรือบังเองก็จะเป็นเช่นนั้น ฉันพอจะได้รับข่าวคราวความเป็นไปในทะเลจากกลุ่มคนเหล่านั้นบ้าง แต่ก็ยังไกลจากเรื่องของบัง น่านน้ำทะเลในหาปลายากสิ้นดี พวกเขาออกกันไปไกล ฝ่าคลื่นลมโหดๆ เสาะหาแหล่งปลาชุม ต่างคนก็ต่างกลับเลยกำหนดเช่นกัน.. บางคนบอกสาเหตุที่กลับช้าเพราะต้องแอบมรสุม อ้อมเรือไปทางทิศอื่น เดินเรือเลียบเกาะใหญ่ ระยะทางเลยไกลกว่าเดิม บางคนบอกช่วงนี้มรสุมแรงเกินกว่าจะเดินเรือกลับอย่างรีบเร่ง.. ลมสลาตันมันพัดพาคลื่นให้สูงหลายเมตร.. บังหรนอาจติดเกาะอยู่สักระยะรอจนมรสุมผ่านไป..ข่าวคราวเหล่านั้นเป็นแค่การสันนิษฐาน ไม่มีใครเจอบังหรนกับลูกน้องเลยสักคน..ใจฉันเสีย กลางคืนนอนไม่หลับ ได้แต่ภาวนาให้บังปลอดภัย..

ท้องฟ้าฟากตะวันออกวันนี้สีครามเจือด้วยเมฆบางๆ สีเทาอ่อน น้ำในคลองค่อยๆ ถูกหนุนเข้ามาจากทะเลใหญ่กำลังจะเอ่อล้นตลิ่ง ท่าเทียบเรือเหงา วังเวง.. ฉันมานั่งรอบังอยู่ตั้งแต่เช้าหลังส่งลีน่าไปโรงเรียน พยายามที่จะคิดแต่ในทางที่ดี หวังอย่างยิ่งวันนี้ที่จะเห็นเรือของบังกลับเข้ามาเทียบท่า แม้วันที่ผ่านมาจะก่อความรู้สึกสะเทือนใจแก่ฉันเพียงไร วันนี้ฉันเต็มไปด้วยความหวังที่จะเห็นบัง..

น้ำในคลองขึ้นเต็มที่แล้ว กำหนดเรือน่าจะเทียบท่าในเวลานี้.. หรือบังจะเถลไถลอยู่ที่ไหน ฉันมิอาจคาดเดาใดๆ ได้..

.................................................................

เรือนศิลป์กะรักษ์, เมษายน 2554